Beste Vrienden,
'Champions aren't made in gyms. Champions are made from something deep inside them - a desire, a dream, a vison, a goal.'
Vervang gerust het woord 'kampioen' door 'mensen die het maximum uit hun mogelijkheden weten te halen'. Ja, ik ben een fysioloog, maar ik dweep met de sportpsychologie. Méér zelfs, ik denk - net als vele anderen die het m.i. kunnen weten - dat het verschil tussen 'slagen' en 'niet slagen' zeer moeilijk aan te leren is. Of het 'nature or nurture' is laat ik in het midden, maar er zijn sommigen die het blijken te hebben en anderen die het nooit blijken te verwerven.
Iedereen die aan sport doet, of beter gezegd (systematisch) wil 'trainen', is per definitie iemand die zijn of haar (fysieke) grenzen wil verleggen. Het is voor een trainer fantastisch om met zulke mensen te mogen optrekken, om ze daarin te mogen begeleiden, om ze te mogen 'coachen' in dat proces. Er zijn sommigen die je soms moet 'pushen', er zijn anderen die je soms moet afremmen. Ik hou vooral van die 'pushers'. Zij die hun grenzen continu willen verleggen, die onrustig worden als ze een halve dag niet mogen trainen, die energie op overschot hebben, de trainingsbeesten, die onverzadigbaar zijn. 'Only those who risk going too far can only find out how far we can go' (T.S. Eliot). Ik heb echter bewondering voor de atleten die ook goed kunnen rusten, die kunnen stoppen op het moment dat het goed gaat. Dat is ook een 'kunst', een moeilijk aan te leren kwaliteit, die niet elke 'pusher' gegeven is, maar minstens zo belangrijk: sometimes less is more (cfr. de wet van de supercompensatie). Om blessures te voorkomen is het onontbeerlijk om soms gas te kunnen terugnemen.
Het vraagt ervaring of 'maturiteit' om te weten hoe ver je kan gaan. Wie aan sport doet voelt altijd wel iets. Het is daarom niet altijd 'pijn', een biologisch signaal dat je té ver gaat en onherstelbare weefselschade aanricht. Volwassenen 'panikeren' soms te snel, kinderen hebben vaak - al dan niet bewust - 'pijn aan hun goesting'. Als het niet erger wordt tijdens de training, dan zal het (gevoel) wel weggaan zoals het gekomen is. En voor met name stabilisatie-oefeningen geldt soms dat 'pain is weakness leaving the body' !
Tot slot nog een anecdote over een 'pusher' die ik ooit mocht begeleiden. Hij vroeg altijd voor méér training. Ik wist dat ik hem moest intomen, maar tegelijkertijd wist ik ook dat het voor hem - net zoals voor alle andere atleten, want anders stoppen ze en bereiken ze niks - ook plezant moest blijven. Op een gegeven moment heb ik een flinke schep bovenop zijn normale 'dosis' gedaan. Na 2 weken was hij choco. Hij heeft nooit nog voor méér gevraagd. Hij had zijn limieten gevoeld. Dat is vaak goed. Het hoeven niet altijd blessures te zijn die het je komen zeggen. 'Training and racing are great teachers about health for an athlete, but the athlete has to listen to what they have to say' (S. Jurek).
Train ze !
#TrainHardButSmart
Karel