07.12.2016
Beste Vrienden,
Een grondige hervorming van ons sociaal zekerheidsstelsel is toch wel één van de maatschappelijke veranderingen die ik nog graag zou meemaken in mijn leven. En ik hoop dat ik daarvoor geen 90 jaar moet worden. Gezien mijn werk in de sport- en bij uitbreiding gezondheidssector, is dit toch wel een issue dat mij na aan het hart ligt en absoluut geen ver-van-mijn-bed-show. Als zelfstandige in hoofdberoep weet ik maar al te goed hoeveel sociale bijdragen ik per kwartaal betaal en meen ik me ook een vrij goed beeld te kunnen vormen voor wie ik dat betaal. Uitgerekend gisteren viel er nog een infobrochure van mijn ziekenfonds in de brievenbus. Uit de hele lijst diensten waarvoor je op mijn mutualiteit een beroep kan doen - en bij mijn weten is dat niet essentieel anders bij andere mutualiteiten - is er welgeteld 15 EUR terugbetaling per jaar voorzien voor het lidmaatschap bij een erkende sportclub. Eerlijk gezegd weet ik niet hoe het zit als je lid bent van 2, laat staan 3 sportverenigingen. Eerlijk gezegd interesseert me dat ook niet. Eerlijk gezegd vind ik het een druppel op een hete plaat. Het is hoogstens symbolisch. En het moet maar eens gedaan zijn met die symboliek; het is hoog tijd voor een daadwerkelijke 'shift' in de gezondheidszorg, met bijvoorbeeld (en onder andere) substantieel meer terugbetaling voor primaire preventie dan voor curatieve maatregelen. ALS er al terugbetaling moet zijn en ALS dit al vanzelfsprekend moet zijn voor alle doelgroepen. Ik ga niet beweren dat er geen sociaal vangnet mag zijn of dat de hogere socio-economische klasse niet solidair mag zijn met meer kwetsbare (?) landgenoten.
Ik besef dat ik tegen mijn eigen winkel praat, maar ik ben absoluut geen voorstander van terugbetaling voor vb. 'beweegcoaches'. Je hebt immers misschien reeds gehoord van 'Bewegen Op Voorschrift' (BOV), recent omgedoopt tot 'Bewegen Op Verwijzing'. Hierbij mag een huisarts 'beweging' voorschrijven, waardoor je, als patiënt, voor een aantal uren training bij een erkende bewegingscoach terugbetaling kan genieten. Ook deze symboliek is m.i. essentieel verkeerd. Je geeft daarmee de mensen het signaal dat je gezondheid 'gratis en voor niks' is, dat het 'gratuit' is, dat je er niks voor moet doen. En het tegendeel is waar. Voor een degelijke gezondheid moet je dag-in-dag-uit, van 's morgensvroeg tot 's avondslaat, in de weer zijn - denk maar aan het poetsen van je tanden. En zelfs tijd om aan sport te doen krijg je niet; die moet je maken.
Als er dan toch geld moet uitgegeven worden, geef het dan aan mensen die serieus bezig zijn met sport. Ik denk heus niet alleen aan de fitte twintigers, maar ook actieve senioren, zoals mijn ouders. Het kan niet erg moeilijk zijn met de huidige 'big brother'-toestanden, genaamd activity trackers, om bewegingsduur en -intensiteit van mensen in kaart te brengen, net zoals het zit- en kijkgedrag (screentime) van de zittende Vlaming ook al jaren bestudeerd wordt. Uiteraard denk ik ook aan jongvolwassen competitiesporters. De maatschappelijke perceptie is dat ze continu in de lappenmand liggen en de deur van dokter en kiné platlopen, maar schijn bedriegt. Topsporters - en we spreken hier even niet over voetbal, dat is in vele opzichten de omgekeerde wereld - zijn veelal idealisten pur sang, die zelfs op Olympisch niveau nog uit de hand van hun ouders moeten leven of de touwtjes dankzij steeds minder sympathisanten annex sponsors nog maar net aan elkaar kunnen knopen. Het maatschappelijke belang van topsport, ook als rolmodel om anderen aan te zetten tot sportbeoefening, kan echter nauwelijks overschat worden. En ik betwijfel - het wordt trouwens onderbouwd door retrospectieve studies - dat ex-topatleten minder lang leven of op een andere manier de (letterlijke en spreekwoordelijke) 'tol' moeten betalen voor vroegere (eventuele) overdadige sportbeoefening.
Ik moet vaak denken aan de woorden van de Dalai Lama: "In the first half of his life, man sacrifices his health in order to make money. Then he sacrifices money to recuperate his health." Zouden de gezondheidseconomen onder u dit niet eens kunnen becijferen en het rapportje voorleggen aan de ministers De Block en Muyters? Want ik heb zo'n stil vermoeden dat het geld dat die mensen waarover de Dalai Lama het heeft en dat die mensen in de tweede helft van hun leven nodig hebben van mijn centen komen en van al die andere fitte mensen waaronder ik me dagdagelijks mag begeven. Want fitte mensen zijn misschien vaak wel idealist maar niet naïef: een goede gezondheid als 'beloning' voor al die ijver is misschien wel meegenomen, maar daarmee ga je de verhoogde energieprijzen niet betalen.
Met sportieve groeten,
Karel
PS: niet zonder enige trots kan ik meedelen dat 5% van de opbrengst uit de Back To B.A.S.I.C.S.-workshops naar infrastructuur voor topsporters gaat.
Een grondige hervorming van ons sociaal zekerheidsstelsel is toch wel één van de maatschappelijke veranderingen die ik nog graag zou meemaken in mijn leven. En ik hoop dat ik daarvoor geen 90 jaar moet worden. Gezien mijn werk in de sport- en bij uitbreiding gezondheidssector, is dit toch wel een issue dat mij na aan het hart ligt en absoluut geen ver-van-mijn-bed-show. Als zelfstandige in hoofdberoep weet ik maar al te goed hoeveel sociale bijdragen ik per kwartaal betaal en meen ik me ook een vrij goed beeld te kunnen vormen voor wie ik dat betaal. Uitgerekend gisteren viel er nog een infobrochure van mijn ziekenfonds in de brievenbus. Uit de hele lijst diensten waarvoor je op mijn mutualiteit een beroep kan doen - en bij mijn weten is dat niet essentieel anders bij andere mutualiteiten - is er welgeteld 15 EUR terugbetaling per jaar voorzien voor het lidmaatschap bij een erkende sportclub. Eerlijk gezegd weet ik niet hoe het zit als je lid bent van 2, laat staan 3 sportverenigingen. Eerlijk gezegd interesseert me dat ook niet. Eerlijk gezegd vind ik het een druppel op een hete plaat. Het is hoogstens symbolisch. En het moet maar eens gedaan zijn met die symboliek; het is hoog tijd voor een daadwerkelijke 'shift' in de gezondheidszorg, met bijvoorbeeld (en onder andere) substantieel meer terugbetaling voor primaire preventie dan voor curatieve maatregelen. ALS er al terugbetaling moet zijn en ALS dit al vanzelfsprekend moet zijn voor alle doelgroepen. Ik ga niet beweren dat er geen sociaal vangnet mag zijn of dat de hogere socio-economische klasse niet solidair mag zijn met meer kwetsbare (?) landgenoten.
Ik besef dat ik tegen mijn eigen winkel praat, maar ik ben absoluut geen voorstander van terugbetaling voor vb. 'beweegcoaches'. Je hebt immers misschien reeds gehoord van 'Bewegen Op Voorschrift' (BOV), recent omgedoopt tot 'Bewegen Op Verwijzing'. Hierbij mag een huisarts 'beweging' voorschrijven, waardoor je, als patiënt, voor een aantal uren training bij een erkende bewegingscoach terugbetaling kan genieten. Ook deze symboliek is m.i. essentieel verkeerd. Je geeft daarmee de mensen het signaal dat je gezondheid 'gratis en voor niks' is, dat het 'gratuit' is, dat je er niks voor moet doen. En het tegendeel is waar. Voor een degelijke gezondheid moet je dag-in-dag-uit, van 's morgensvroeg tot 's avondslaat, in de weer zijn - denk maar aan het poetsen van je tanden. En zelfs tijd om aan sport te doen krijg je niet; die moet je maken.
Als er dan toch geld moet uitgegeven worden, geef het dan aan mensen die serieus bezig zijn met sport. Ik denk heus niet alleen aan de fitte twintigers, maar ook actieve senioren, zoals mijn ouders. Het kan niet erg moeilijk zijn met de huidige 'big brother'-toestanden, genaamd activity trackers, om bewegingsduur en -intensiteit van mensen in kaart te brengen, net zoals het zit- en kijkgedrag (screentime) van de zittende Vlaming ook al jaren bestudeerd wordt. Uiteraard denk ik ook aan jongvolwassen competitiesporters. De maatschappelijke perceptie is dat ze continu in de lappenmand liggen en de deur van dokter en kiné platlopen, maar schijn bedriegt. Topsporters - en we spreken hier even niet over voetbal, dat is in vele opzichten de omgekeerde wereld - zijn veelal idealisten pur sang, die zelfs op Olympisch niveau nog uit de hand van hun ouders moeten leven of de touwtjes dankzij steeds minder sympathisanten annex sponsors nog maar net aan elkaar kunnen knopen. Het maatschappelijke belang van topsport, ook als rolmodel om anderen aan te zetten tot sportbeoefening, kan echter nauwelijks overschat worden. En ik betwijfel - het wordt trouwens onderbouwd door retrospectieve studies - dat ex-topatleten minder lang leven of op een andere manier de (letterlijke en spreekwoordelijke) 'tol' moeten betalen voor vroegere (eventuele) overdadige sportbeoefening.
Ik moet vaak denken aan de woorden van de Dalai Lama: "In the first half of his life, man sacrifices his health in order to make money. Then he sacrifices money to recuperate his health." Zouden de gezondheidseconomen onder u dit niet eens kunnen becijferen en het rapportje voorleggen aan de ministers De Block en Muyters? Want ik heb zo'n stil vermoeden dat het geld dat die mensen waarover de Dalai Lama het heeft en dat die mensen in de tweede helft van hun leven nodig hebben van mijn centen komen en van al die andere fitte mensen waaronder ik me dagdagelijks mag begeven. Want fitte mensen zijn misschien vaak wel idealist maar niet naïef: een goede gezondheid als 'beloning' voor al die ijver is misschien wel meegenomen, maar daarmee ga je de verhoogde energieprijzen niet betalen.
Met sportieve groeten,
Karel
PS: niet zonder enige trots kan ik meedelen dat 5% van de opbrengst uit de Back To B.A.S.I.C.S.-workshops naar infrastructuur voor topsporters gaat.